Μπαράζ σεισμών στις Κυκλάδες – 4,9 Ρίχτερ ο ισχυρότερος

Ο μεγαλύτερος σεισμός, ο οποίος καταγράφηκε στις 11:00 το πρωί, είχε μέγεθος 4,9 Ρίχτερ και επίκεντρο 26 χιλιόμετρα νότιο, νοτιοδυτικά της Αρκεσίνης Αμοργού.

Σάββατο, 8 Φεβρουαρίου 2025: 23:45

Το πρωί του Σαββάτου 8 Φεβρουαρίου, μέσα σε διάστημα 40 λεπτών, πέντε σεισμοί άνω των 4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ «ταρακούνησαν» το νησί της Σαντορίνης. 

Οι σεισμικές δονήσεις συνεχίζονται με δύο σεισμούς πάνω από 4 Ρίχτερ να σημειώνονται και το απόγευμα.

Στις 18:29 καταγράφηκε σεισμός μεγέθους 4,3 Ρίχτερ, με επίκεντρο 19 χιλιόμετρα νότιο, νοτιοδυτικά της Αρκεσίνης Αμοργού.

Λίγη ώρα αργότερα, και συγκεκριμένα στις 19:15 καταγράφηκε σεισμός μεγέθους 4,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ 26 χιλιόμετρα βόρειο, βορειοδυτικά της Ανάφης.  

Η Θήρα βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο των Κυκλάδων και σε απόσταση 70 ν.μ. από την Κρήτη.

Έχει έκταση 76,19 τ.χλμ. και μόνιμο πληθυσμό 13.402 κατοίκους. Όλοι οι οικισμοί υπάγονται στον Δήμο Θήρας, εκτός από την ανεξάρτητη κοινότητα της Οίας. Στο νησί εδρεύει το Επαρχείο Θήρας και διοικητικά οργανώνεται σε έναν Δήμο (Θήρας) και μία Κοινότητα (Οίας).Απαρτίζεται από συνολικά 22 κατοικημένους οικισμούς. Η κύρια ασχολία των κατοίκων της περιοχής είναι ο τουρισμός, καθώς αποτελεί κορυφαίο τουριστικό προορισμό παγκοσμίως. Δευτερευόντως, οι κάτοικοι ασχολούνται με την αμπελουργία και λιγότερο με την κτηνοτροφία. Η σημερινή πεταλοειδής μορφή της νήσου οφείλεται στις κατά καιρούς ηφαιστειακές εκρήξεις που μετέβαλαν το αρχικό στρογγυλό σχήμα της. Το γεγονός της ύπαρξης του ηφαιστείου καθιστά το νησί κέντρο παγκόσμιου επιστημονικού ενδιαφέροντος. 

Ηφαιστειακή Δραστηριότητα της Σαντορίνης

Η ηφαιστειακή δραστηριότητα στη Σαντορίνη είναι αποτέλεσμα της καθίζησης της Αφρικανικής πλάκας κάτω από την Ευρασιατική, και πιο συγκεκριμένα την υποπλάκα του Αιγαίου. Η καθίζηση γίνεται με ταχύτητα 5 cm/έτος προς τα βορειοανατολικά με γωνία 30-40°, και το όριο μεταξύ των δύο πλακών βρίσκεται στην ελληνική τάφρο νότια της Κρήτης. Η πλάκα της Αφρικής λιώνει σε μεγάλο βάθος και στη συνέχεια τα λιωμένα πετρώματα ανέρχονται στην επιφάνεια και σχηματίζουν τα ηφαίστεια των Μεθάνων, της Μήλου, της Σαντορίνης και της Νισύρου, τα οποία αποτελούν τον Ηφαιστειακό Τόξο του Νοτίου Αιγαίου.Το σύμπλεγμα της Σαντορίνης, που περιλαμβάνει επίσης τις νησίδες Χριστιανά και το υποθαλάσσιο ηφαίστειο Κολούμπο, είναι το πιο ενεργό του τόξου. Η Σαντορίνη (ή Θήρα) αποτελεί το μεγαλύτερο από τα ηφαιστειακά νησιά που βρίσκονται γύρω της, τα οποία είναι τα Ασπρονήσι, Θηρασία, Παλαιά Καμένη και Νέα Καμένη. Αποτελεί ένα από τα ενεργά ηφαίστεια του ηφαιστειακού τόξου του Νοτίου Αιγαίου, που ξεκινά από το ηφαίστειο των Μεθάνων, συνεχίζει στη Μήλο και μέσω της Σαντορίνης καταλήγει στη Νίσυρο.

Ηφαιστειακές Εκρήξεις

Η Σαντορίνη είναι ενεργό ηφαίστειο, με καταστροφικές εκρήξεις στο παρελθόν, αλλά και πιο ήπιες εκρήξεις μέχρι και το 1950. 

Πιο αναλυτικά, 

οι νεότερες εκρήξεις που έχουν καταγραφεί και χρονολογηθεί είναι οι εξής: 

• 1570 ή 1573 μ.Χ.: Ηφαιστειακή έκρηξη οδήγησε στο σχηματισμό μικρού νησιού βορειοανατολικά της Παλαιάς Καμένης, το οποίο ονομάστηκε Μικρή Καμένη. 

• 23 Μαΐου 1707 - 14 Σεπτεμβρίου 1711 μ.Χ.: Έκχυση λάβας οδήγησε στον σχηματισμό δύο μικρών νησιών που ενώθηκαν και σχημάτισαν τη Νέα Καμένη. 

• 26 Ιανουαρίου 1866 - 15 Οκτωβρίου 1870 μ.Χ.: Έντονη ηφαιστειακή δράση που οδήγησε στον τριπλασιασμό της Νέας Καμένης. 

• 11 Αυγούστου 1925 - 17 Μαρτίου 1928 μ.Χ.: Ηφαιστειακή δραστηριότητα οδήγησε στη δημιουργία μικρού νησιού, της Δάφνης, μεταξύ της Μικρής και της Νέας Καμένης. Το νησί αυτό τελικά ενώθηκε με τις άλλες δύο και δημιούργησαν ένα ενιαίο σχηματισμό. 

• 20 Αυγούστου 1939 - Αρχές Ιουλίου 1941 μ.Χ.: Δημιουργήθηκαν οι ηφαιστειακοί θόλοι Τρίτωνας, Κτενάς, Φουκέ, Νίκη, Ρεκ (Reck) και Σμιθ (Smith). 

• 10 Ιανουαρίου 1950 - 2 Φεβρουαρίου 1950 μ.Χ.: Έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα οδήγησε στο σχηματισμό του ηφαιστειακού θόλου Λιάτικας στα ανατολικά του κρατήρα του Γεωργίου. Ο θόλος πήρε το όνομά του από τον γεωλόγο Ν. Λιάτικα, που μελέτησε τη δραστηριότητα.

Στη συνέχεια, από τις αρχές του 2011 έως το τέλος του 2012, σποραδικές μετρήσεις GPS και παρατηρήσεις από το δίκτυο σεισμογράφων της περιοχής (Newman et al., 2012) έδειξαν ότι το ηφαιστειακό σύμπλεγμα είχε μπει σε μια νέα φάση ανύψωσης, ενώ αποδεικνύεται ευρεία παραμόρφωση της καλντέρας και αυξημένη σεισμική δραστηριότητα.